Danique en Manon

“Ken je de Zwitsal-baby’s? Wel dat waren wij”, steken de tweelingzusjes Danique en Manon van wal. “Omdat we toen al weinig haar hadden.” In hun pubertijd kregen de meisjes bevestigd dat ze alopecia androgenetica hebben. Vandaag dragen de zussen een haarwerk van onbehandeld Europees haar. Twee zussen, twee ervaringen, twee manieren van aanpak. Samen één grote inspiratie voor meisjes en dames met haarverlies en alopecia.  In hun jongere jaren experimenteerden Danique en Manon met extensions, flip-ins en sjaals. “Het is een proces”, vertelt Danique. “We hebben vanalles geprobeerd. “Shampoos en haarstukjes. Want ik hád nog haar.” Manon: “En zolang je nog haar hebt, houd je jezelf voor dat je nog geen haarwerk hoeft. Want dan is er geen weg meer terug.” Danique: “Klopt, je wordt een meester in het verbergen van het probleem.” Tot verbergen alsmaar moeilijker werd. Manon: “Je beperkt jezelf; zodat niemand kan zien dat er iets mis is met je haar. Ik ging niet meer zwemmen, voor een jeepsafari op vakantie paste ik. Er ontstond schaamte. Iemand die tijdens een avondje uit per ongeluk aan je extensions trok, dat is gewoon je ergste nachtmerrie. Het gevoel van naakt in de kroeg te staan. Het was ons grote geheim.” Voor Danique kwam de diagnose van alopecia niet als een verrassing. “Ik heb het altijd al geweten. De reden waarom ik al redelijk jong in het haarwerkvak ben gestapt. Ik wilde er alles over weten. Zodat ik alles zelf met mijn haar kon doen.” Danique was midden twintig toen ze haar eerste haarwerk droeg. “In mijn job als kapster had ik al vele haarwerken gezien. Nooit vond ik ze natuurlijk genoeg om te dragen. Tot ik bij klanten effectief ervaarde hoe een haarwerk van onbehandeld Europees aanvoelde en natuurlijk blééf.” Zo zette de energieke dame de stap naar een haarwerk met Europees echt haar. Manon glimlacht: “Ik vond Daniques haar zo mooi en natuurlijk. Nadat ik gestopt was met de pil, had ik nog meer haarverlies. Mijn haar was verschroeid, het brak af. Ik wilde me weer mooi en mezelf voelen. Het moment waarop ik de stap naar een haarwerk wílde zetten.”

“Dat er geen aandacht naar mijn haar ging, dat was mijn wens.”

– Manon

“Gewoon gewoon”

Manon: “Dat was mijn wens, dat er geen aandacht naar mijn haar ging. Geen issue, gewoon gewoon.” Danique: “Ik ging op stap met mijn nieuwe haarwerk en vertelde niemand wat. Als kapster had ik een scenario klaar in mijn hoofd over hoe te reageren. ‘Wat mooi! Je kan het niet zien’, luidden de reacties. Wat een opluchting, ik voelde me weer ‘mij’. Iets later kleurde ik mijn haarwerk zelfs een tikkeltje paars. Mja, dat hoorde er toen bij (glimlacht). Ik kon weer meedoen, het werkte bevrijdend. Ik had de regie weer in handen. Want ik wilde niet dat mijn haarprobleem mij ging definiëren. Ik ben wie ik ben.” Voor Manon lag het naar buiten komen met een haarwerk iets gevoeliger. “Danique werkte in de kapperswereld, ik voor de gemeente. Hoe ging ik het gemeentehuis binnenlopen met een haarwerk? Het zorgde voor slapeloze nachten. Ik voelde me fijn met mijn haarwerk, maar het was nog niet van mij. De eerste keer dat ik ermee naar mijn werk ging, voelde alsof ik in bikini binnenwandelde. Alsof iedereen het erover wilde hebben. ‘Mijn zus is kapster en heeft mijn haar gekleurd’, vertelde ik. Ik durfde er nog niet eerlijk over te zijn. Pas later heb ik er meer over verteld.”

Gaat jullie haarwerk soms af?

Manon: “Binnen vier muren. Als de kinderen naar bed gaan, doe ik het af. Als dan onverwachts de bel gaat, dan is het paniek. In principe heb ik mijn haarwerk altijd op. Alleen bij mijn man, mijn kinderen en zus gaat het af.”

Danique: “Als ik ga zwemmen, naar de sauna of yoga ga, dan zet ik het af. Een innerlijk conflict met mezelf, maar ook warm (lacht). Maar ik doe alles weer. Wat mensen ervan denken, houdt me niet langer bezig. In het begin vond ik het spannend. ‘Ben je ziek?’, vroegen mensen me. Het lijkt me nu wel dat anderen het er lastiger mee hebben dan ikzelf. Manon: “Als ik in een achtbaan zit, zal ik stiekem mijn hoofd naar achter drukken. Toch nog op mijn hoede dat het haarwerk goed blijft zitten. Eerlijk, het beperkt me nog wel. Maar minder en minder. Ik ben er niet zo vrij in als Danique. Zolang je nog eigen haar hebt, schuift het haarwerk een beetje. Sinds ik het afgeschoren heb, zit het beter. Ik blijf voorzichtig, maar ik doe weer gewone dingen. Ik fiets gewoon, zet een helm op, …

Welke tip hebben jullie voor meisjes en dames in eenzelfde situatie?

“Er zijn opties voor iedereen. En elke optie is goed. Belangrijk is om een keuze te maken waarbij je jezelf goed voelt. Geen emotionele aankoop, wel een waar je achter staat. Dat gaat samen met vertrouwen in je haarwerkspecialist. Het haarwerk moet echt bij je passen. Anders heb je er een probleem bij.” Die zoektocht naar het juiste haarwerk omschrijven de tweelingzusjes als een struggle van jezelf. “Als zussen weten we uit ervaring hoe het voelt om op een gelijkwaardige manier met iemand over je haarproblemen te praten. Zo vonden we het bijvoorbeeld moeilijk om advies te krijgen van iemand met een prachtige haardos.” Daarom startten de dames hun eigen haarboetiek Daan & Maan. “Een plek om je te laten verzorgen, om jezelf te zijn. Om een luisterend oor te zijn en de drempel te verlagen. Want je bent niet alleen.” Dank je wel Manon en Danique voor jullie warm verhaal. Veel succes met jullie haarboetiek.